Mało znana, a ciekawa, pozostałość po czasach wojny. Pozycja Olsztynecka (ZDJĘCIA)

Pozycja Olsztynecka, (Hohensteiner Stellung), linia obronna dla ochrony Olsztyna przed polską inwazją… W latach 1937-1939 Niemcy pobudowali ponad 120 bunkrów, począwszy od Starych Jabłonek, wzdłuż linii Drwęcy, a od Mielna, między jeziorami, południowym łukiem, aż pod Pasym.

W newralgicznych punktach, były to schrony bojowe uzbrojone w karabiny maszynowe i działka. Większość jednak, to dwu komorowe schrony bierne, poukrywane w okolicy. Tam żołnierze koczowali, trzymali zapasy, by w razie zagrożenia, wyjść na pozycje obronne. Bunkry były skomunikowane systemem podziemnej sieci kablowej, są śladowe resztki. Uzupełniały je „garnki Kocha”, czyli schronienia jednoosobowe. W 1939, to nie my natarliśmy, a w 1945 Sowieci obeszli tę linię umocnień, posłużyła tylko do przekierowania natarcia. Do lat 60-tych, bunkry pozostawały zabezpieczone na wszelki wypadek… Większość konstrukcji jest w dobrym stanie, choć ograbiona ze stalowych elementów. Część została zdetonowana przez saperów niwelujących niewybuchy i pola minowe, zaraz po wojnie.

To turystyczna osada, malowniczo położona nad Jeziorem Szeląg, podzielonym na dwie części nasypem ukończonej w 1872 roku, kolei Toruń – Olsztyn. Na uwagę zasługuje dobrze zachowana zabytkowa stacyjka kolejowa i kanał pod nasypem. W starych Jabłonkach zastaniemy rozbudowaną bazę turystyczną, wzbogaconą czystymi jeziorami oraz innymi walorami krajobrazowymi i przyrodniczymi.

I w tej scenerii ukryto system schronów dla obrony wąskiego przejścia między Szelągiem Wielkim i Małym. Drogi bronił dobrze uzbrojony bunkier bojowy, obecnie zaadaptowany na mini muzeum militariów. Bojowy, potrzebował zabezpieczenia 7 schronów biernych, sprytnie pochowanych w okolicy. Poszukiwanie ich po lasach, jest dobrym pomysłem na czynny wypoczynek, rodzajem gry terenowej, która może się również dzieciom bardzo spodobać.

Dalej, na południe, system obrony opierał się na trudnej do sforsowania pradolinie Drwęcy.

W Ostrowinie, wsi na skraju rozległych, fantastycznych i grzybowych lasów, bronił mostu schron bojowy, po wojnie wysadzony, obecnie zarośnięty krzakami. I kolejne, jeden na starym wiejskim cmentarzu, bunkry bierne. Ten punkt oporu, również nadaje się na całodzienną, bardzo urozmaiconą wycieczkę. Bo co tu dużo opowiadać, walory krajobrazowe Pradoliny Drwęcy są niepowtarzalne.

Drwęca to prawy dopływ Wisły, na całej swej 207 kilometrowej długości, jest najdłuższym ichtiologicznym Rezerwatem Przyrody w Polsce.

Kolejne elementy Pozycji Olsztyneckiej ustawiono w trudno dostępnej, polodowcowej mocno pofałdowanej morenie. To okolice Rychnowskiej Woli i Drwęcka, gdzie rzeka bierze swój krystaliczny początek. Klimaty nieomal beskidzkie, tereny nadal dziewicze. I idealne do poukrywania umocnień, a obecnie, całodziennych wycieczek, pieszych i rowerowych.

Od Mielna system obronny zakręca na wschód i opiera się na obronie przesmyków między licznymi jeziorami.

Tu pobudowano większość konstrukcji w obawie przed uderzeniem wojsk polskich od Mazowsza. Witramowo, Bolejny, to cały przekrój systemów obronnych. Schrony bojowe, bierne, zapory przeciwczołgowe, dużo zachowanych „garnków Kocha”, czyli jednoosobowych schronień strzeleckich. Dalej linia olsztynecka kieruje się na północny wschód i kończy się w okolicach Pasymia.

Więcej konkretnych informacji, oraz mapki, można łatwo pozyskać w sieci.